Geen landelijke publiekscampagne nieuwe wegmarkeringen

Geen budget, geen bevoegdheid en geen eenduidig uitvoeringsverhaal. Die componenten staan een landelijke publiekscampagne in de weg die de weggebruiker wegwijs zou kunnen maken in de wirwar aan juiste en onjuiste wegmarkeringen. Na doorwrochte voorstudies en breed opgezette overlegrondes, verschenen onlangs de Essentiële Herkenbaarheidskenmerken voor 100-, 80-, en 60 km-wegen. Eenvoudig verhaal, of niet?

Een groen geasfalteerde asstrook staat te boek als kenmerk voor een stroomweg met een maximumsnelheid van 100 km. Zo niet op onder meer een aantal wegen in de provincie Utrecht, waar de groene middenstrepen al jaren geleden uit veiligheidsoverwegingen zijn aangebracht op gebiedsontsluitingswegen. Dit vormt een eerste hobbel op weg naar het toekomstbeeld dat in het kader van Duurzaam Veilig II op de tekentafel zo mooi is geschetst: de weggebruiker ziet waar dan ook in één opslag wat er van hem wordt verwacht en daardoor zal het aantal ongevallen op de weg met zeker 25 procent afnemen.
Wil de weggebruiker de markeringen op een traject onmiddellijk kunnen koppelen aan de gewenste snelheid en weggedrag, dan moeten wegbeheerders alle ongemarkeerde, of onjuist gemarkeerde wegen in de komende 15 jaar van de juiste markeringen voorzien. In de praktijk blijkt op dat laatste punt nog niet overal overeenstemming te zijn, ondanks de landelijke richtlijn. Tot die tijd zullen zowel oude als nieuwe markeringen de Nederlandse wegen sieren. ‘Dat duurt helaas langer dan gewenst’, aldus Pieter Van Vliet, voor AVV betrokken bij de ‘markeringswerkgroep’ ( AVV, prov. Zeeland, RWS Bouwdienst, KPVV en CROW), maar het zal niet sneller kunnen vanwege overlast door werkzaamheden en onvoldoende budget op korte termijn.
Naast de wil en onwil (financiële en politieke beperkingen) van wegbeheerders om in de geest van de kenmerken hun wegennet te herzien of op te tuigen, bereiken (onder meer) de ANWB geluiden dat de nieuwe kenmerken hier en daar al tot bijna-ongevallen leiden. Met name de markering voor 60 km-wegen, waar de middenstreep ontbreekt en de rijstrook door de opgetrokken zijmarkering wordt versmald, leidt tot gevaarlijke wegsituaties. ‘Veel automobilisten durven niet over de zijmarkering te rijden, maar bij het passeren van tegenliggers moet dit wel om een botsing te voorkomen’, aldus Maarten Ligt van de ANWB.
Van Vliet verwijst daarentegen naar de recente positieve evaluatie van de Unie van Waterschappen over de uniforme aanleg én het weggebruik van 60 km-wegen in hun regio’s.
Toch klagen andere wegbeheerders, met name gemeenten, over de uitvoeringsmogelijkheden op deze wegen (zie ook ingezonden brief op pag..., red.). Van Vliet: ‘De richtlijn gaat weliswaar uit van de ideale lijn, maar beschrijft tevens minimumprofielen die toch nog aan de vereiste kenmerken voldoen. Daartussen moet voldoende ruimte zijn. En mocht er nog meer ruimte nodig zijn dan kan de wegbeheerder de weg op termijn herzien in een meerjarenplan.’

Mottoborden
Hoewel de ‘markeringswerkgroep’ heeft afgesproken dat ter plaatse wordt gecommuniceerd waar nieuwe markering wordt toegepast, lijkt zelfs dat in eerste instantie een probleem. Wilma Slinger, woordvoerder voor het Kennisplatform Verkeer en Vervoer: ‘Bij ons ligt de opdracht een communicatieplan te ontwikkelen voor de wegbeheerder, maar er zitten nogal wat haken en ogen aan. Er is geen budget voor een nationale campagne en door de decentralisatie liggen de bevoegdheden voor het wegbeheer voor een groot gedeelte bij de regionale wegbeheerders, ook wat betreft de communicatie. Wij willen graag meedenken over een uniform communicatieplan ter plekke en hebben daarvoor ook al offertes aangevraagd, maar nu blijkt dat inhoudelijk niet alle neuzen in dezelfde richting staan. Dat moet eerst gebeuren. Je moet wel dezelfde boodschap brengen.’ Slinger roept daartoe op korte termijn de ‘dwarsliggers’ bijeen en hoopt zo alsnog overeenstemming te bereiken. ‘Dan zouden we in april concrete communicatietools, zoals mottoborden en teksten voor regionale bladen, kunnen aanbieden.’