‘Inclusieve mobiliteit moet de standaard worden’

In deze rubriek, ‘de verkeerskundige van de toekomst’, werpen we een blik naar de toekomst. Hoe ziet de verkeerskunde er dan uit, en wat is nodig om te zorgen voor een gezond werkveld? Deze keer de visie van Eva Mulder, junior adviseur bij Mobycon en voormalig student International Spatial Development aan de BUas. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de openbare ruimte, daarom paste deze brede studie mij ook heel goed.”

Eva Mulder woont in Amsterdam. Hoewel ze zichzelf niet meteen een ‘klassieke’ verkeerskundige noemt, hield ze zich tijdens haar studie en ook nu in haar werk bij Mobycon nadrukkelijk bezig met mobiliteit. “Mijn opleiding is heel breed: van stedenbouw en planologie tot mobiliteit. En hoewel ik niet technisch ben opgeleid, voel ik me wél thuis in het vakgebied. Juist omdat ik het graag vanuit meerdere kanten bekijk.

Die interdisciplinaire blik is volgens haar essentieel voor de toekomst van verkeerskunde. “Als het over mobiliteit gaat, merk ik vaak dat het gesprek snel technisch wordt: verkeersintensiteiten, ov-systemen, normen en modellen. Natuurlijk is dat belangrijk. Maar we mogen niet vergeten dat het uiteindelijk draait om de mensen die gebruikmaken van die systemen.”

Menselijke maat en inclusiviteit

Eva pleit dan ook voor meer aandacht voor de sociale kant van mobiliteit. “Sociologie en psychologie zouden veel meer meegenomen moeten worden. Waarom doen mensen wat ze doen? Wat hebben ze nodig om zich prettig en veilig te kunnen verplaatsen? Mobiliteit gaat niet alleen over van A naar B, maar over toegang, inclusie en leefkwaliteit.”

Die betrokkenheid bij inclusie komt ook terug in haar werk voor de stichting ‘Women Make The City’, een non-profit stichting die zich inzet voor inclusieve stedelijke ontwikkeling. “Daar kijken we in co-creatie met bewoners hoe je plekken kunt ontwerpen die voor iedereen werken. Mobiliteit is daar een onderdeel van, net als toegankelijkheid. Hoe beweeg je je voort als je in een rolstoel zit of met een buggy reist? Dat soort vragen houden mij bezig.”

Technologie met een doel

Nieuwe technologieën bieden volgens Eva veel kansen, maar moeten wel op de juiste manier worden ingezet. “AI en smart mobility zijn hot topics in het vakgebied. Ik zie hoe technologie processen efficiënter kan maken, bijvoorbeeld in planning of verkeersmanagement. Maar het risico bestaat dat we te veel vertrouwen op technologie zonder de mens daarin mee te nemen.” Als goed voorbeeld noemt ze slimme verkeerslichten die reageren op regen of aangepaste instellingen voor mensen met een beperking. “Juist zulke toepassingen maken mobiliteit prettiger en veiliger voor mensen die nu vaak worden vergeten. Daar moeten we technologie voor inzetten.”

Leren van andere vakgebieden

Om verkeerskunde toekomstbestendig te maken, moeten we volgens Eva ook meer durven leren van andere disciplines. “Psychologie, sociologie, ICT… allemaal vakgebieden waar we veel van kunnen leren. Bijvoorbeeld hoe je gedrag positief beïnvloedt zonder te manipuleren, of hoe je op een ethische manier met data omgaat. Technologie is vaak sneller dan beleid. We moeten zorgen dat die twee meer hand in hand gaan.” Tijdens haar studie zocht Eva actief de samenwerking met andere vakgebieden op. “Maar in de praktijk zie ik dat dat nog niet altijd gebeurt. Veel vakgenoten blijven dicht bij hun eigen expertise. Dat is begrijpelijk, maar we hebben elkaar nodig om tot betere oplossingen te komen.”

Voorbereiden op verandering

De grootste uitdaging voor de verkeerskundige van de toekomst? “De maatschappelijke en politieke context verandert snel. Duurzaamheid staat onder druk, er is veel polarisatie. Tegelijkertijd biedt technologie enorme kansen, maar we moeten zorgen dat we niet te hard van stapel lopen. We moeten kunnen bijsturen als iets niet werkt.” Eva ziet ook dat participatie steeds belangrijker wordt. “Veel gemeenten zijn daar actief mee bezig. Samen met bewoners nadenken over oplossingen, bijvoorbeeld als een gebied slecht bereikbaar is en je kijkt naar aanvullend vervoer of deelmobiliteit. Dat zijn mooie ontwikkelingen, maar het vraagt wel om andere vaardigheden van verkeerskundigen.”

Oproep aan de volgende generatie

Tot slot heeft Eva een duidelijke boodschap voor aankomende verkeerskundigen: “Sta open voor andere perspectieven. Verkeerskunde is méér dan mobiliteit alleen. Het gaat over leefbaarheid, over gedrag, over gelijke kansen. Inclusieve mobiliteit moet de standaard worden, geen uitzondering. En neem soms ook wat afstand van je eigen expertise en kijk naar het grotere geheel. Waarom werkt iets wel of niet? Wat zijn de onderliggende factoren? Alleen zo kunnen we mobiliteit echt verbeteren voor iedereen.”